Status muzułmanów, którzy uważają, że homoseksualizm jest dozwolony.
Pytanie: Jeśli osoba praktykuje homoseksualizm, i wierzy, że jest to akceptowane (i nie zakazane), czy nadal pozostaje muzułmaninem?
Odpowiedź - Mufti Muhammad Zubair Butt
Kwestia takfiru (czyli uznania kogoś za kafira – niewiernego) jest niezwykle delikatna i należy do niej podchodzić z najwyższą ostrożnością. Ogłoszenie muzułmanina kafirem lub murtadem (apostata) jest poważnym grzechem. W Świętym Koranie czytamy:
„O wy, którzy wierzycie! Kiedy wyruszacie na drogę Allaha (subḥānahu wa taʿālā), upewnijcie się [co do prawdy spraw], i nie mówcie temu, kto wam oferuje pozdrowienie: ‘Nie jesteś wierzącym’, pragnąc przemijających dóbr życia doczesnego — przecież u Allaha (subḥānahu wa taʿālā) są łupy w obfitości. Takimi jak on byliście i wy sami wcześniej, aż Allah obdarzył was Swoimi dobrodziejstwami [tj. poprowadził was ku islamowi]. Bądźcie więc ostrożni. Zaprawdę, Allah jest w pełni świadomy tego, co czynicie.”
[Surah an-Nisā’, 4:94]
Przekazano od Ibn ‘Umar (radiyallahu ‘anhu), że Posłaniec Allaha (sallallahu ‘alayhi wa sallam) powiedział:
„Jeśli ktoś nazwie swojego brata: kafir, [to tym samym uczynił coś, co sprawia, że] jedno z nich do tego wraca. Jeśli rzeczywiście było tak, jak powiedział [czyli ten drugi rzeczywiście był niewiernym], to niewiara została potwierdzona, ale jeśli to nieprawda, to [oskarżenie] wraca do tego, który tak nazwał swojego brata muzułmaninem.”
[Muslim]
Jednak tak samo jak poważnym grzechem jest nazwanie muzułmanina kafirem lub apostatą, równie błędne jest uznanie kafira za muzułmanina bez dokładnego rozważenia błędnych przekonań, które może on wyznawać. W związku z tym w Świętym Qur’anie czytamy:
„Czy chcesz prowadzić tego, kogo Allah sprowadził z drogi? A dla tego, kogo Allah sprowadził z drogi, nigdy nie znajdziesz żadnej drogi [do przewodnictwa].”
[Surah An-Nisa, 4:88]
Dlatego, zanim udzieli się bezpośredniej odpowiedzi na Twoje pytanie, ważne jest, aby najpierw omówić podstawowe zasady, według których osoba wcześniej będąca muzułmaninem może zostać uznana za apostatę. Istnieją dwa zasadnicze sposoby, w jakie ktoś, kto był wcześniej muzułmaninem, może zostać uznany za apostatę:
Osoba, która wcześniej była muzułmaninem, całkowicie wyrzeka się islamu [والعياذ بالله], przyjmując inną religię, taką jak chrześcijaństwo, judaizm, buddyzm itd., lub całkowicie zaprzecza istnieniu Allaha (Subhanahu wa Ta’ala), bądź odrzuca koncepcję tawhid (jedyności Boga), albo neguje prorokostwo Proroka Muhammada ﷺ. Taka osoba jest bez wątpienia apostatą.
Chociaż osoba, która wcześniej była muzułmaninem, nie wyrzeka się islamu i nie przyjmuje innej religii, ani nie zaprzecza istnieniu Allaha (Subhanahu wa Ta’ala), koncepcji tawhid czy prorokostwu Proroka Muhammada ﷺ, to przyjmuje poglądy, które w istocie oznaczają zaprzeczenie tekstowi Świętego Koranu lub prorokostwu Proroka ﷺ.
Na przykład, taka osoba zaprzecza nakazowi ustanowionemu przez jednoznaczny tekst Świętego Koranu lub przez jednoznaczny i mutawātir hadith Proroka ﷺ. Taka osoba również, według jednomyślnej opinii uczonych muzułmańskich, jest uznawana za apostatę.
Aby to lepiej wyjaśnić, w drugim przypadku apostazja będzie miała miejsce tylko wtedy, gdy ktoś zaprzeczy absolutnemu nakazowi (الحكم القطعى), który został ustalony na podstawie dowodu, który jest bezsprzecznie potwierdzony (قطعى الثبوت - qat‘i al-thubut) i jednoznaczny w swoim znaczeniu (قطعى الدلالة - qat‘i al-dilalah), czyli nie dopuszcza więcej niż jedno oczywiste znaczenie.
Może to być zarówno tekst Świętego Koranu, który jest jednoznaczny w swoim przekazie, jak i mutawaatir hadith (tradycja prorocka przekazana poprzez niepodważalne, autentyczne łańcuchy przekazu), która jest jednoznaczna w swoim znaczeniu.
Aby to jeszcze bardziej wyjaśnić, w drugim przypadku apostazja ma miejsce tylko wtedy, gdy ktoś zaprzecza absolutnemu nakazowi (الحكم القطعى), który został ustalony na podstawie dowodu, który jest bezsprzecznie potwierdzony (قطعى الثبوت – qat‘i al-thubut) i jednoznaczny w swoim znaczeniu (قطعى الدلالة – qat‘i al-dilalah), czyli nie dopuszcza więcej niż jedno oczywiste znaczenie.
Może to być tekst Świętego Koranu, który jest jednoznaczny w swoim przekazie, lub mutawaatir hadith (tradycja prorocka przekazywana przez niezaprzeczalnie autentyczne łańcuchy przekazu), który jest również jednoznaczny w swoim znaczeniu.
Jeśli wiedza o takich absolutnych nakazach jest szeroko rozpowszechniona wśród mas muzułmańskich do tego stopnia, że nie trzeba się bardzo starać, by je poznać — jak nakazy dotyczące Salat (modlitwy), Zakat (jałmużny), Hadżdżu i postu, zakaz kradzieży oraz spożywania wina — takie nakazy nazywa się „dharooriyyaat al-deen” (podstawy religii).
Jeśli natomiast wiedza o tych nakazach nie jest tak powszechna, choć są to absolutne nakazy, nie zalicza się ich do „dharooriyyaat al-deen”.
Różnica w orzeczeniu między tymi dwoma przypadkami polega na tym, że zaprzeczenie tym absolutnym nakazom, które są jednocześnie „dharooriyyaat al-deen”, natychmiast czyni osobę apostatą, zgodnie z konsensusem muzułmanów. Niewiedza nie jest usprawiedliwieniem, a jakakolwiek inna interpretacja jest nie do przyjęcia.
Jeśli chodzi o te absolutne nakazy, których wiedza nie jest tak szeroka wśród mas muzułmańskich, zaprzeczenie im nie czyni od razu apostatą. Zamiast tego osoba zostaje uświadomiona, że dany nakaz jest absolutny, ustalony na podstawie dowodu قطعى الثبوت (qat‘i al-thubut) i jednoznaczny قطعى الدلالة (qat‘i al-dilalah). Jeśli mimo to zaprzestaje uznawania tego, zostaje uznana za apostatę.
قال الإمام المحدث العلامة أنور شاه الكشميرى فى إكفار الملحدين فى ضروريات الدين: و المراد “بالضروريات” على ما اشتهر فى الكتب: ما علم كونه من دين محمد بالضرورة ، بأن تواتر عنه و استفاض ، و علمته العامة. (مجموعة رسائل الكشميرى ، إكفار الملحدين فى ضروريات الدين ,2:3)
Imam muhadith i uczony Anwar Shah al-Kashmiri w książce „Iktifa ar-Mulhidin fi Dharooriyyat al-Deen” wyjaśnia:
Przez „dharooriyyaat” rozumie się — jak jest to znane w książkach — to, co jest koniecznie znane jako część religii Muhammada (pokój z nim), na podstawie mutawaatir (licznych i niepodważalnych) przekazów oraz tego, co zna powszechnie ludność.
Jednak jeśli ktoś nie zaprzecza takim nakazom, nawet jeśli jego praktyka jest z nimi sprzeczna, to chociaż będzie uważany za osobę przekraczającą granice (dżārim), nie zostanie uznany za apostatę.
Krótko mówiąc, tak jak wyrzeczenie się islamu i przyjęcie innej religii jest apostazją, tak samo zaprzeczenie absolutnemu nakazowi lub przedstawienie interpretacji sprzecznej z ustaloną interpretacją również jest apostazją. Ten drugi rodzaj apostazji w Koranie określany jest jako إِلْحَادٌ (Ilhād).
Zaprawdę, ci, którzy zbaczają w Naszych znakach [przypisując im własne, nieuzasadnione znaczenia sprzeczne z jasnymi i wyraźnymi znaczeniami uznawanymi przez ummę oraz zmieniające znaczenie całego Koranu], nie są przed Nami ukryci. [41:40]
Uczeni teologii kalam i prawa (fiqh) określają taką apostazję mianem baatiniyyah oraz zandaqah, jak uczynił to ‘Allaamah Sa‘d al-Din al-Taftaazaani w dziele Sharh al-Maqaasid.
Pytanie brzmi, na jakiej podstawie opiera się zakaz praktyk homoseksualnych? Czy jest to nakaz absolutny ustalony na podstawie dowodu, który jest bezsprzecznie potwierdzony قطعى الثبوت (qat‘i al-thubut) oraz niepodważalny w swoim znaczeniu قطعى الدلالة (qat‘i aldilalah), czyli nie dopuszczający więcej niż jedno oczywiste znaczenie? Jeśli tak, czy wiedza o zakazie praktyk homoseksualnych jest powszechna wśród mas muzułmańskich do tego stopnia, że nie trzeba daleko szukać, aby poznać ten zakaz? Innymi słowy, czy zakaz homoseksualizmu należy do „dharooriyyaat al-deen” (podstawowych zasad religii)?
Po pierwsze, praktyka homoseksualizmu zaczęła się wśród ludu Lota, alajhis salam. Koran cytuje słowa Lota alajhi al-salam następująco:
I [pamiętajcie] Lota, gdy mówił do swojego ludu: Czy popełniacie najgorszy grzech, jakiego nie popełnił żaden przed wami na światach [ludzi i dżinów]? [7:80]
W powyższym wersecie praktyka homoseksualizmu określona jest mianem „al-Faahishah” – leksykalnie oznacza to czyn ohydny, straszny, nieprzyzwoity, nieczysty, bezwstydny. Historia ludu Lota, alajhis salam, została obszernie opisana w różnych wersetach Świętego Koranu w sposób, który nie pozostawia żadnych wątpliwości co do zakazu tej praktyki. W surze al- Shu'araa Lot alajhis salam jest cytowany następującymi słowami:
Spośród wszystkich stworzeń na świecie będziecie zbliżać się do mężczyzn, a opuszczać tych, których wasz Pan stworzył dla was na żony? Nie, wy jesteście ludem przekraczającym wszelkie granice. [26:165-166]
W Surze al-‘Ankaboot Lot `alajhi al-salam jest cytowany następującymi słowami:
Zaprawdę, uprawiacie sodomię z mężczyznami, rabujecie wędrowca i dopuszczacie się plugastwa na swoich zgromadzeniach. [29:29]
Jednak ich odpowiedź dla Lota `alajhis salam brzmiała:
Lecz jego lud nie dał żadnej odpowiedzi, poza tym, że powiedzieli: „Zsuń na nas karę Allah, jeśli jesteś spośród prawdomównych.” [29:29]
Kiedy lud Lota `alajhis-salam nie posłuchał jego ostrzeżeń, Allah zniszczył ich w sposób bardzo symboliczny, całkowicie odpowiadający ich przewinieniu:
A kiedy nadeszło nasze rozkazy, uczyniliśmy najwyższe z niej (miasto Sodomę) najniższym [czyli obróciliśmy je do góry nogami] i zesłaliśmy na nie kamienie z wypalonej gliny, jeden na drugi, oznaczone przez Twojego Pana. [11:82-83]
Jest wiele innych wersetów odnoszących się do praktyk ludu Lota, alajhis salam, jednak nawet te kilka przytoczonych tutaj jasno ustanawia zakaz tej praktyki. Jest ona całkowicie sprzeczna z naturalnym porządkiem stworzonym przez Allaha, a lud Lota alajhis salam został ukarany wymowną karą za tę praktykę. Dlatego zakaz homoseksualizmu jest nakazem absolutnym, opartym na dowodach, które są bezspornie ustalone (قطعى الثبوت – qat‘i al-thubut) i jednoznaczne w swoim znaczeniu (قطعى الدلالة – qat‘i aldilalah). Jest on również jednym z niezbędnych elementów wiary (dharooriyyaat al-deen), gdyż ogół muzułmanów jest świadomy zakazu tej odrażającej praktyki. Osoba, która uważa praktykę homoseksualizmu za dopuszczalną, zaprzecza absolutnemu nakazowi, który jest także częścią ‘dharooriyyaat al-deen’ (niezbędnych filarów wiary). W konsekwencji taka osoba natychmiast staje się apostatą. Ignorancja nie jest usprawiedliwieniem, a jakakolwiek odmienna interpretacja, np. twierdzenie, że zakaz dotyczy jedynie pożądania lub mody, jest niedopuszczalna. „Szczera miłość” nie może usprawiedliwić praktyki zabronionej. Na przykład, nawet w moralnie zdegenerowanym, świeckim i liberalnym społeczeństwie, w którym żyjemy, kazirodztwo między bratem a siostrą, matką i synem lub córką i ojcem jest powszechnie uważane za ohydne. Twierdzenia o „szczerej miłości” nie usprawiedliwiają takich relacji. W ten sam sposób homoseksualizm nie może być zalegalizowany przez takie twierdzenia o szczerej miłości. Podczas gdy normy ustalane przez ludzi mogą się zmieniać, zasady ustanowione przez Allaha są niezmienne, wieczne i oparte na wyższej mądrości.
11 Jumaadaa al-Ulaa 1427
7 maja 2006
والله أعلم بالصواب
Napisane przez sługę, Muhammada Zubeira, niech Allah mu przebaczy
Dar al-Ifta, Dar al-Tarbiyah al-Islamiyyah
https://www.ilmgate.org/what-is-the-status-of-one-who-considers-homosexuality-to-be-permissible/