Siedem kroków do zbawienia

 Koran mówi: „Kto zostanie uwolniony od Ognia i wprowadzony do Raju, ten niewątpliwie odniósł zwycięstwo. Życie tego świata to nic innego jak wygoda złudzenia.” [3:185]

W przeciwieństwie do osób o płytkim umyśle — dla których miarą sukcesu jest wielkość portfela czy domu, wysokość zajmowanego stanowiska w korporacji lub kręgi celebrytów, z którymi się obracają — ci, którzy mają zdrową wiarę, wiedzą, że prawdziwym sukcesem jest sukces na życiu pośmiertnym. Jednak z uwagi na ogromną siłę przyciągania dunyi (tego świata) oraz ludzką skłonność do rozproszenia i nieuwagi, przypomnijmy sobie, co powinniśmy zrobić, aby najlepiej osiągnąć zbawienie (najat). Do najważniejszych i najistotniejszych spraw zbawczych należą:

1. Potwierdzenie Jedyności Boga (tawhid): Prorok, pokój z nim, powiedział do Mu‘adha ibn Jabala: „O Mu‘adh, czy wiesz, jakie jest prawo Boga względem Jego sług i jakie jest prawo sług względem Niego?” Odpowiedział: „Bóg i Jego Posłaniec wiedzą najlepiej.” Prorok, pokój z nim, powiedział: „Prawem Boga względem Jego sług jest to, aby Go czcili i nie przypisywali Mu żadnego współpartnera; a prawem sług względem Boga jest to, że ten, kto nie przypisuje Mu współpartnerów, zostanie ocalony od kary.”¹

2. Bojaźń Boża (taqwa): Koran obiecuje: „A Bóg ocali tych, którzy się Go bali, do ich zwycięstwa. Nic złego ich nie dosięgnie ani nie będą smutni.” [39:61] Taqwa (tutaj przetłumaczone jako bojaźń Boża, ale równie dobrze może oznaczać pobożność, świadomość Boga, czujność wobec Boga lub unikanie grzechu) jest tłumaczona przez uczonych jako: ittikhadhu wiqayatin min ‘adhabi’Llah – „wzniesienie bariery przed karą Bożą”, poprzez wykonywanie tego, co jest nakazane, i unikanie tego, co jest zakazane.

3. Pamięć o Bogu (dhikr): Jeden wiarygodny hadith mówi: „Człowiek nie może zrobić nic lepszego, by ocalić siebie od kary Bożej, niż pamięć o Bogu.”² Hadith podkreśla zaletę dhikru i fakt, że jest to jedno z najwznioślejszych środków do zbawienia człowieka.

4. Pobożny lęk przed Bogiem (khashyah): Prorok, pokój z nim, powiedział: „Są trzy sprawy prowadzące do zbawienia (munjiyyat): pobożny lęk przed Bogiem w prywatności i publicznie; sprawiedliwość w stanie gniewu i przyjemności; oraz umiar w biedzie i dostatku.”³ Pobożny lęk przed Bogiem, zarówno na zewnątrz, jak i wewnątrz, rozwija się przez czujność (muraqabah) – czyli stałą świadomość, że Boskie Spojrzenie nas obserwuje, co powoduje, że jesteśmy czujni wobec naszych działań i ich posłuszeństwa Bogu; oraz wobec naszych serc i ich szczerości czy czystości wobec Niego.

Stopień naszego khashyah, jak mówią mistrzowie życia duchowego, jest proporcjonalny do tego, jak bardzo serce czuje wstyd przed byciem widzianym przez Boga tam, gdzie nie powinno być widziane. Mówią też, że jeśli za każdym razem, gdy przypomnisz sobie, że Bóg cię obserwuje, w twoim sercu pojawia się wstyd, który powstrzymuje cię od nieposłuszeństwa i popycha do posłuszeństwa, to znaczy, że posiadasz coś z rzeczywistości muraqabah.

5. Strzeżenie modlitwy (salat): Jeden z hadisów przedstawia zachętę i ostrzeżenie dotyczące pięciu codziennych modlitw: „Kto pilnuje ich odprawiania, temu będą one światłem, świadectwem i zbawieniem w Dniu Sądu. Kto ich nie strzeże, ten nie będzie miał ani światła, ani świadectwa, i w Dniu Sądu znajdzie się razem z Korachem, Faraonem, Hamanem i Ubajjem ibn Khalfem.”⁴

6. Panowanie nad językiem (hifz al-lisan): Uqbah ibn Amir zapytał kiedyś Posłańca Bożego, pokój z nim: „Na czym polega zbawienie?” Odpowiedział: „Powstrzymuj swój język, trzymaj się swojego domu i płacz nad swoimi grzechami.”⁵ Panowanie nad językiem oznacza powstrzymywanie się od wulgarnego i zabronionego mówienia — kłamstwa, oszczerstw, obmowy, przekleństw, klątw, fałszywego świadectwa itp. Luzacki język, plotkarstwo, zbyt gadatliwa i nieprzemyślana mowa często prowadzą nas do grzechu i niszczą relacje. Bezpieczeństwo leży w mówieniu mniej i większej świadomości tego, co mówimy. „Kto milczy, ten zbawiony”⁶ — to kolejna prorocka mądrość, której warto się trzymać.

7. Odrzucenie przywiązań do świata (zuhd): Prorok, pokój z nim, powiedział: „Pierwsza część tej ummy zostanie zbawiona dzięki pewności (yaqin) i odrzuceniu przywiązań do świata (zuhd), podczas gdy późniejsza część zostanie zniszczona przez chciwość i długotrwałe nadzieje.”⁷ Kultywowanie zdrowego i odpowiedzialnego podejścia do zuhd opiera się na trzech rzeczach:

(i) Pamiętaniu, że świat jest przemijający i efemeryczny, wkrótce przeminie.

(ii) Uświadomieniu sobie, że życie wieczne jest lepsze i trwalsze. [87:17]

(iii) Wiedzy, że zuhd (który nie oznacza porzucenia świata, lecz stopniowe i odpowiedzialne odwiązywanie się od niego) nie przeszkadza w otrzymaniu tego, co zostało nam przeznaczone jako zaopatrzenie.

Uczeni muzułmańscy od dawna cytują te wersy poezji, które trafnie podsumowują tę kwestię:
„Tarju’l-najata wa lam tasluk masalikaha / inna’l-safinata la tajri ‘ala’l-yabas” — „Masz nadzieję na zbawienie, lecz nie podążasz jego ścieżkami. Statek nie może płynąć po suchej ziemi!”

-----------

1. Al-Buchari, nr 2856.

2. Al-Tabarani, al-Mu‘jam al-Kabir, nr 2296. Był oceniony jako hasan dzięki wspierającym łańcuchom przekazu przez al-Albaniego, Sahih al-Targhib wa’l-Tarhib, nr 1497.

3. Abu Nu‘aym, Hilyat al-Awliya, 2:343 i jest hasan. Zobacz: al-Albani, Silsilat al-Ahadith al-Sahihah (Rijad: Maktabah al-Ma‘arif, 1998), nr 1802.

4. Ahmad, Musnad, nr 6576, z doskonałym łańcuchem przekazu (bi isnad jayyid); jak potwierdził al-Mundhari, al-Targhib wa’l-Tarhib, nr 838.

5. Al-Tirmidzi, Sunan, nr 2406, który powiedział: „Ten hadis jest hasan.”

6. Al-Tirmidzi, nr 2501. Al-Munawi napisał: „Zayn al-‘Iraqi twierdzi, że łańcuch al-Tirmidziego jest słaby; ale al-Tabarani przekazuje go z doskonałym łańcuchem.” Zobacz: Fayd al-Qadir (Bejrut: Dar al-Ma‘rifah, brak daty), 6:171.

7. Ibn Abi Dunya, Qasr al-Aml. Był oceniony jako hasan przez al-Albaniego, Sahih al-Targhib wa’l-Tarhib, nr 3340.

https://thehumblei.com/2013/03/16/seven-steps-for-salvation/