Przesłanie Ammanu
PODSUMOWANIE
„[Jest to] najlepsze źródło dla tych, którzy pragną podążać prostą ścieżką w swoich słowach i czynach oraz w życiu duchowym i religijnym.”
— Wielki Szejk Al-Azhar, Szejk Mohammed Sayyid Tantawi (niech Bóg mu zmiłuje), 2006.
Przesłanie Ammanu rozpoczęło się jako szczegółowe oświadczenie wydane w przeddzień 27. dnia ramadanu 1425 AH / 9 listopada 2004 roku przez Jego Królewską Mość Króla Abdullaha II ibn Al-Husajna w Ammanie, Jordania. Celem było wyjaśnienie, czym jest islam, a czym nie jest, jakie czyny go reprezentują, a jakie nie. Przesłanie miało na celu przedstawienie współczesnemu światu prawdziwej natury islamu oraz prawdziwego islamu.
Aby nadać temu oświadczeniu większy autorytet religijny, Król Abdullah II wysłał następnie trzy pytania do 24 najwyższych uczonych religijnych z całego świata, reprezentujących wszystkie gałęzie i szkoły islamu:
Kim jest muzułmanin?
Czy dozwolone jest ogłaszanie kogoś apostatą (takfir)?
Kto ma prawo wydawać fatwy (orzeczenia prawne)?
Na podstawie fatw wydanych przez tych wybitnych uczonych (wśród których byli m.in. szejk Al-Azhar, ajatollah Sistani oraz szejk Qaradawi), w lipcu 2005 roku Jego Królewska Mość Król Abdullah II zwołał międzynarodową konferencję islamską, w której wzięło udział 200 czołowych uczonych islamskich (ulama) z 50 krajów.
W Ammanie uczeni jednogłośnie wydali orzeczenie w trzech fundamentalnych kwestiach, które stały się znane jako „Trzy Punkty Przesłania Ammanu”:
1. Uznali szczególnie ważność wszystkich ośmiu madhhabów (szkół prawnych) islamu sunnickiego, szyickiego oraz ibadickiego; tradycyjnej teologii islamskiej (aszarytów); mistycyzmu islamskiego (sufizmu) oraz prawdziwej myśli salafickiej, oraz sformułowali precyzyjną definicję, kim jest muzułmanin.
2. Na podstawie tej definicji zakazali takfiru (ogłaszania apostazji) między muzułmanami.
3. Oparli się na madhhabach, aby określić subiektywne i obiektywne warunki wydawania fatw, przez co ujawnili ignorancję oraz nielegalne orzeczenia wydawane w imię islamu.
Te Trzy Punkty zostały następnie jednogłośnie przyjęte przez polityczne i świeckie przywództwo świata islamskiego podczas szczytu Organizacji Współpracy Islamskiej w Mekce w grudniu 2005 roku.
W ciągu roku, od lipca 2005 do lipca 2006, Trzy Punkty zostały również jednogłośnie zaakceptowane przez sześć innych międzynarodowych zgromadzeń uczonych islamskich, zakończone przez Międzynarodową Akademię Fiqhu Islamskiego w Dżuddzie w lipcu 2006 roku.
Łącznie ponad 500 czołowych muzułmańskich uczonych z całego świata jednogłośnie poparło Przesłanie Ammanu i jego Trzy Punkty.
Jest to historyczny, uniwersalny i jednogłośny konsensus religijny i polityczny (ijma’) Ummah (wspólnoty) islamu w naszych czasach oraz konsolidacja tradycyjnego, ortodoksyjnego islamu. Znaczenie tego faktu jest następujące:
Po raz pierwszy od ponad tysiąca lat Ummah formalnie i wyraźnie osiągnęła taką pluralistyczną wzajemną akceptację;
Taka akceptacja ma moc prawną w religii dla muzułmanów, ponieważ Prorok (pokój i błogosławieństwo z Nim) powiedział: „Moja Ummah nie będzie jednomyślna co do błędu” (Ibn Madża, Sunan, Kitab al-Fitan, hadith nr 4085).
To dobra wiadomość nie tylko dla muzułmanów, którym daje podstawę do jedności i rozwiązania sporów wewnętrznych, ale także dla niemuzułmanów. Zachowanie metodologii prawnej islamu (madhhabów) oznacza jednocześnie zachowanie wewnętrznych „mechanizmów kontroli i równowagi” tradycyjnego islamu. Zapewnia to zrównoważone islamskie rozwiązania kluczowych kwestii, takich jak prawa człowieka, prawa kobiet, wolność religii, prawomocny dżihad, dobre obywatelstwo muzułmanów w krajach niemuzułmańskich oraz sprawiedliwe i demokratyczne rządy.
Ponadto obnaża nielegalne opinie radykalnych fundamentalistów i terrorystów z punktu widzenia prawdziwego islamu. Jak oświadczył George Yeo, minister spraw zagranicznych Singapuru, podczas 60. sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ (odnosząc się do Przesłania Ammanu):
„Bez tego wyjaśnienia walka z terroryzmem byłaby znacznie trudniejsza.”
Wreszcie, choć jest to – z łaski Bożej – historyczne osiągnięcie, pozostanie ono jedynie zasadnicze, jeśli nie zostanie wprowadzone w życie wszędzie. Z tego powodu Jego Królewska Mość Król Abdullah II dąży obecnie, jeśli Bóg pozwoli, do jego realizacji poprzez różne pragmatyczne działania, w tym:
zawieranie traktatów międzyislamskich;
krajowe i międzynarodowe prawodawstwo wykorzystujące Trzy Punkty Przesłania Ammanu do definiowania islamu i zakazu takfiru;
wykorzystanie wydawnictw i mediów wszelkiego rodzaju do szerzenia Przesłania Ammanu;
wprowadzenie nauczania Przesłania Ammanu do programów szkolnych i kursów uniwersyteckich na całym świecie;
uczynienie go częścią szkolenia imamów i włączanie do ich kazań.
Bóg mówi w Świętym Koranie:
„Nie ma nic dobrego w większości ich tajnych zebrań, z wyjątkiem tego, kto nakłania do jałmużny, sprawiedliwości i zawierania pokoju między ludźmi. A kto to czyni, szukając zadowolenia Boga, temu udzielimy wielkiej nagrody.” (Al-Nisa, 4:114)